Harde werkelijkheid
Vandaag mocht ik weer een dagje meehelpen in 'de Tweede Mijl', een inloophuis voor dak- en thuislozen in Amsterdam. Ik zeg 'mogen' want zo vanzelfsprekend is het niet. Vanmorgen toen ik wakker werd had ik eigenlijk meer zin om in bed te blijven liggen.
In bed liggen bevat wat minder risico's en is meer voorspelbaar. En in Amsterdam de hele dag op een terrasje zitten of met een rondvaartboot meegaan, zou ook een wat meer voorspelbare situatie met zich meebrengen. Toch koos ik voor het inloophuis. Ondanks dat er zich daar onvoorspelbare dingen zouden kunnen voordoen had ik er aan het eind van de dag toch veel voldoening bij. Brood smeren, achter de bar serveren, met gasten praten, schoonmaken, het hoort allemaal bij een dagje inloophuis.
Maar als team hadden we ook samen de dag aan God opgedragen en gebeden dat ons werk mocht bijdragen aan het welzijn van onze gasten. En tussen de middag is er samen met de gasten gezongen en werd er uit de Bijbel voorgelezen. Gaaf!
Dat ik me zo'n dag eigenlijk in een heel andere wereld begeef, bleek wel uit de gesprekken die ik had met een paar rasechte Hollandse daklozen. Ze vertelden over het leven op straat, de bedreigingen, het (in hun ogen) lakse werk van de politie. En over de vele buitenlanders die veel dingen voor de neuzen van de Hollandse daklozen wegkaapten. Amsterdam was hun stad! De Tweede Mijl was in hun ogen te lief voor de vele buitenlandse gasten. Deze mensen hadden linea recta naar hun land van afkomst teruggestuurd moeten worden!
En inderdaad: de Tweede Mijl is open voor iedereen die iets wil eten of drinken. Nederlander of buitenlander. Tussen de middag ging de bijbeloverdenking over het elkaar liefhebben. Toen zag ik een van de rasechte daklozen naar mij kijken: 'daar hadden we het net over gehad'. Ja, het is een harde werkelijkheid daar op de Amsterdamse straten. En dat zie je soms escaleren in een inloophuis als de Tweede Mijl. De politie moest er nog aan te pas komen om een Pool met een nogal grote mond af te voeren naar het bureau. Velen van de gasten kennen elkaar maar al te goed: ze komen elkaar dagelijks tegen op straat. In positieve of negatieve zin.
Het is schrijnend. Kan Gods liefde ooit in deze wereld doordringen? Ik geloof van wel. Ik geloof dat Hij ook dak- en thuislozen kan roepen en hun leven ten goede wil keren. Het volgende gedicht is voor hen:
Geen doel in je leven
Je hebt geen doel in je leven.
Dag aan dag dwaal je rusteloos voort.
Je kunt geen rust vinden.
Elke dag is als een blok aan je been.
Je vraagt je vertwijfeld af: 'waarheen?'
Dan klinkt er een stem: 'Hierheen, kom maar hier!
Kom bij Mij en Ik zal je rust geven.
Vanaf nu ben jij van Mij.
Ik zal voor je zorgen.
Ik zal voor je bidden.
Ik zal je leiden.
Laat Mij jouw doel zijn.
Ik houd van je.
Niet voor even.
Nee, tot in eeuwigheid!'
In bed liggen bevat wat minder risico's en is meer voorspelbaar. En in Amsterdam de hele dag op een terrasje zitten of met een rondvaartboot meegaan, zou ook een wat meer voorspelbare situatie met zich meebrengen. Toch koos ik voor het inloophuis. Ondanks dat er zich daar onvoorspelbare dingen zouden kunnen voordoen had ik er aan het eind van de dag toch veel voldoening bij. Brood smeren, achter de bar serveren, met gasten praten, schoonmaken, het hoort allemaal bij een dagje inloophuis.
Maar als team hadden we ook samen de dag aan God opgedragen en gebeden dat ons werk mocht bijdragen aan het welzijn van onze gasten. En tussen de middag is er samen met de gasten gezongen en werd er uit de Bijbel voorgelezen. Gaaf!
Dat ik me zo'n dag eigenlijk in een heel andere wereld begeef, bleek wel uit de gesprekken die ik had met een paar rasechte Hollandse daklozen. Ze vertelden over het leven op straat, de bedreigingen, het (in hun ogen) lakse werk van de politie. En over de vele buitenlanders die veel dingen voor de neuzen van de Hollandse daklozen wegkaapten. Amsterdam was hun stad! De Tweede Mijl was in hun ogen te lief voor de vele buitenlandse gasten. Deze mensen hadden linea recta naar hun land van afkomst teruggestuurd moeten worden!
En inderdaad: de Tweede Mijl is open voor iedereen die iets wil eten of drinken. Nederlander of buitenlander. Tussen de middag ging de bijbeloverdenking over het elkaar liefhebben. Toen zag ik een van de rasechte daklozen naar mij kijken: 'daar hadden we het net over gehad'. Ja, het is een harde werkelijkheid daar op de Amsterdamse straten. En dat zie je soms escaleren in een inloophuis als de Tweede Mijl. De politie moest er nog aan te pas komen om een Pool met een nogal grote mond af te voeren naar het bureau. Velen van de gasten kennen elkaar maar al te goed: ze komen elkaar dagelijks tegen op straat. In positieve of negatieve zin.
Het is schrijnend. Kan Gods liefde ooit in deze wereld doordringen? Ik geloof van wel. Ik geloof dat Hij ook dak- en thuislozen kan roepen en hun leven ten goede wil keren. Het volgende gedicht is voor hen:
Geen doel in je leven
Je hebt geen doel in je leven.
Dag aan dag dwaal je rusteloos voort.
Je kunt geen rust vinden.
Elke dag is als een blok aan je been.
Je vraagt je vertwijfeld af: 'waarheen?'
Dan klinkt er een stem: 'Hierheen, kom maar hier!
Kom bij Mij en Ik zal je rust geven.
Vanaf nu ben jij van Mij.
Ik zal voor je zorgen.
Ik zal voor je bidden.
Ik zal je leiden.
Laat Mij jouw doel zijn.
Ik houd van je.
Niet voor even.
Nee, tot in eeuwigheid!'
Reacties
Een reactie posten