De dunne lijn tussen dood en leven

Onlangs las ik in de krant een rouwadvertentie van een 18-jarige vrouw. De oorzaak van haar overlijden stond niet in de advertentie vermeld, maar wel dat ze veel te jong was om te sterven. Een foto van de overledene was erbij afgedrukt.

Het zien van zo'n advertentie raakt mij. Het doet me terugdenken aan het jaar dat mijn moeder overleed. Zij was 65 jaar, volgens velen ook veel te jong. Vier maanden voor haar overlijden verongelukten er echter twee jongeren. Hun auto reed tegen een boom en ze hadden geen schijn van kans. Zij was dat jaar tulpenkoningin en hij was haar vriend. Zijn graf ligt schuin achter dat van mijn moeder.

De eerste periode na de begrafenis van mijn moeder bezocht ik meerdere keren per week haar graf. Ik dacht terug aan de mooie momenten die we samen hadden meegemaakt. Er hadden nog zoveel mooie momenten kunnen volgen, maar het mocht niet zo zijn. Op de begraafplaats heerste stilte, maar vlak daarbuiten klonken de geluiden van de toeschouwers van een voetbalwedstrijd en de sirene van een langsrijdende ambulance. Rond de jaarwisseling was er het geluid van vuurwerk. Ik stond daar bij het graf van mijn moeder en dan stond altijd even de tijd stil. Maar buiten de begraafplaats ging het leven verder. 

Alsof de dood niet bestaat.

Mijn moeder was belangrijk in mijn leven. Daarom kwam ik bij haar graf. Ik liep ook regelmatig even door naar het graf van de jongen die met zijn vriendin tegen een boom was gereden. Zo jong. Hij had nog zoveel jaren voor zich. Een noodlottig ongeval boorde alle verwachtingen de grond in. 

Het deed (en doet) me steeds weer bepalen bij de kwetsbaarheid van het leven. Het is niet leuk, maar wel de realiteit. 

Image by congerdesign from Pixabay