Doel
Gisteren was ik weer in de daklozenopvang, de Tweede Mijl, in Amsterdam. Tussen 11 uur 's morgens en 3 uur 's middags is het er een drukte van jewelste. Vele bezoekers komen over de vloer, van allerlei nationaliteiten en leeftijden. Wel met een gezamenlijke achtergrond: geen doel in het leven. Door allerlei redenen op straat beland of zonder werk komen te zitten. En dan zie je jonge mensen verdwaasd wat uit de ogen kijken.
Ik sprak met één van de gasten en vroeg hem wat hij na de sluitingstijd ging doen. Hij zou eerst naar de bibliotheek gaan en vervolgens naar de soep-bus, waar (zoals de naam al verklapt) soep en brood zou worden uitgedeeld. En vervolgens richting Schiphol, waar hij een plek zou zoeken om de nacht door te brengen.
Ziet zo'n persoon er nu echt anders uit dan anderen die wel werk en een woning hebben? Niet echt. Ik lees het niet aan hem af. Hij zag er best wel verzorgd uit.
Hij vroeg ook nog hoe met mij ging. Ik vertelde hem van mijn 'december-strijd'. Of ik moest doorgaan met mijn studie of niet. 'Tuurlijk, doorgaan', was het antwoord.
Het voelde nogal raar. Mijn strijd tegenover zijn strijd. Een strijd van een totaal andere soort. Toch mochten we er samen over praten.
Dat is het mooie van de Tweede Mijl.
En ik? Ik ben weer bezig met mijn studie, met woorden als heilig, heiligheid, vergeving, verzoening, liefde, kruis, etcetera. Soms lees ik iets en denk terug aan gisteren. Verzoening bijvoorbeeld. Dat betekent ten diepste vrede met God. En dan mag je een (nieuw) doel hebben in het leven. Waarbij onze problemen (of het nu een slaapplek of een studieprobleem is) in een ander daglicht komen te staan.
Ik sprak met één van de gasten en vroeg hem wat hij na de sluitingstijd ging doen. Hij zou eerst naar de bibliotheek gaan en vervolgens naar de soep-bus, waar (zoals de naam al verklapt) soep en brood zou worden uitgedeeld. En vervolgens richting Schiphol, waar hij een plek zou zoeken om de nacht door te brengen.
Ziet zo'n persoon er nu echt anders uit dan anderen die wel werk en een woning hebben? Niet echt. Ik lees het niet aan hem af. Hij zag er best wel verzorgd uit.
Hij vroeg ook nog hoe met mij ging. Ik vertelde hem van mijn 'december-strijd'. Of ik moest doorgaan met mijn studie of niet. 'Tuurlijk, doorgaan', was het antwoord.
Het voelde nogal raar. Mijn strijd tegenover zijn strijd. Een strijd van een totaal andere soort. Toch mochten we er samen over praten.
Dat is het mooie van de Tweede Mijl.
En ik? Ik ben weer bezig met mijn studie, met woorden als heilig, heiligheid, vergeving, verzoening, liefde, kruis, etcetera. Soms lees ik iets en denk terug aan gisteren. Verzoening bijvoorbeeld. Dat betekent ten diepste vrede met God. En dan mag je een (nieuw) doel hebben in het leven. Waarbij onze problemen (of het nu een slaapplek of een studieprobleem is) in een ander daglicht komen te staan.
Reacties
Een reactie posten