Toevallig
Gisteren ben ik terug gekomen van een lang weekend in Engeland. Het waren leuke en ontspannende dagen. Samen met een collega was ik te gast bij een predikantengezin. We hebben veel leuke dingen gedaan. Zaterdagochtend heb ik een heel stuk gefietst en 's middags zijn we naar een soort Engels 'Zuiderzeemuseum' geweest: oude huisjes in Victoriaanse stijl die herinneren aan de start van de industriële revolutie, die hier plaatsvond. Zondagmorgen hebben mijn collega en ik allebei iets verteld tijdens een kerkdienst en 's middags zijn we naar een museum geweest met allerlei vliegtuigen. 's Avonds was het tijd voor dé voetbalwedstrijd. En maandagmorgen was het al weer tijd om langzaam aan richting het vliegveld te reizen.
In de trein naar het vliegveld gebeurde iets bijzonders. Moet je je voorstellen: stap je in een trein met allemaal (onbekende) Engelse mensen. Er zijn nog weinig zitplaatsen beschikbaar. Eindelijk zie je een zitplaats en je vraagt aan de persoon die ernaast zit of de betreffende zitplaats nog vrij is. De persoon knikt ja. Nadat je bent gaan zitten volg je (of je wil of niet) het gesprek dat plaatsheeft tussen deze persoon en de mensen die ertegenover zitten. Dat valt niet altijd mee. Vooral niet als er dialect Engels wordt gsproken. Maar goed, er wordt aan de persoon naast mij gevraagd of zij nog met vakantie gaat. 'Nee', zegt zij. 'Maar ik ga wel met een christelijke organisatie naar Rome'. Mijn interesse wordt des te meer gewekt. Want de organisatie OM, waar ik zelf bij werk, houdt ook een conferentie in Rome. Ik besluit me in het gesprek te mengen. 'Met welke organisatie ga je naar Rome?', vraag ik. Ze zegt: 'Operatie Mobilisatie, ken je dat?' Vervolgens hadden we heel wat gespreksstof. Ik vertelde dat ik bij OM in Nederland werk. Zij vertelde dat ze eerst naar de conferentie in Rome gaat en vervolgens voor een paar weken naar Bosnië, om daar door middel van muziek en dans het evangelie te verkondigen.
In Birmingham moest ze overstappen op een andere trein en we namen afscheid. Mijn collega en ik reisden verder naar het vliegveld en met een uurtje vertraging kwamen we gisteravond veilig en wel op Schiphol aan. Temidden van vele (teleurgestelde?) Oranje supporters.
In de trein naar het vliegveld gebeurde iets bijzonders. Moet je je voorstellen: stap je in een trein met allemaal (onbekende) Engelse mensen. Er zijn nog weinig zitplaatsen beschikbaar. Eindelijk zie je een zitplaats en je vraagt aan de persoon die ernaast zit of de betreffende zitplaats nog vrij is. De persoon knikt ja. Nadat je bent gaan zitten volg je (of je wil of niet) het gesprek dat plaatsheeft tussen deze persoon en de mensen die ertegenover zitten. Dat valt niet altijd mee. Vooral niet als er dialect Engels wordt gsproken. Maar goed, er wordt aan de persoon naast mij gevraagd of zij nog met vakantie gaat. 'Nee', zegt zij. 'Maar ik ga wel met een christelijke organisatie naar Rome'. Mijn interesse wordt des te meer gewekt. Want de organisatie OM, waar ik zelf bij werk, houdt ook een conferentie in Rome. Ik besluit me in het gesprek te mengen. 'Met welke organisatie ga je naar Rome?', vraag ik. Ze zegt: 'Operatie Mobilisatie, ken je dat?' Vervolgens hadden we heel wat gespreksstof. Ik vertelde dat ik bij OM in Nederland werk. Zij vertelde dat ze eerst naar de conferentie in Rome gaat en vervolgens voor een paar weken naar Bosnië, om daar door middel van muziek en dans het evangelie te verkondigen.
In Birmingham moest ze overstappen op een andere trein en we namen afscheid. Mijn collega en ik reisden verder naar het vliegveld en met een uurtje vertraging kwamen we gisteravond veilig en wel op Schiphol aan. Temidden van vele (teleurgestelde?) Oranje supporters.
Reacties
Een reactie posten