Lood in de schoenen

Vanmorgen ging ik met lood in de schoenen richting Amsterdam. Heel apart eigenlijk. Ik mocht weer meehelpen bij de Tweede Mijl, een inloophuis voor dak- en thuislozen. Een hele happening toch? Waarom dan zulke zware schoenen?

Want het was weer een hele happening. Met allerlei mooie en bijzondere mensen in contact geweest. Mensen met problemen, dat wel. Of mensen die verlegen zitten om een praatje. Het grootste deel van de tijd heb ik achter de bar gestaan. Daar waar pas tegen het eind van de openingstijd meer ruimte is voor wat rust en een praatje. 'Koffie graag, thee graag' spreken de gasten me toe. 'Suiker en melk erin?' vraag ik. 'Alles', krijg ik als antwoord terug. 'Twee klontjes suiker graag'. 'Vandaag hebben we geen klontjes', zeg ik. 'Maar ik kan wel met een lepetje scheppen. Hoeveel lepeltjes wil je erin, één of twee?' 'Ja, graag', wordt er geantwoord. 'Ja, wát graag?' vraag ik ter verduidelijking. 'Een of twee schepjes?' 'Nou, doe maar twee', is het antwoord.
En zo ga je dus de hele tijd door. Koekje hier, broodje daar, en de soep niet te vergeten! Toch wel leuk om te doen. Vooral als er zich dan toch het moment aandoet voor een praatje. Soms is het even wroeten. Maar dan krijg je toch wat te horen. Over wat de persoon bezig houdt. Hoe hij de tijd probeert te doden. En toch: wat zit er nog meer onder en achter? Als ik dat te weten zou willen komen, kom ik misschien op een terrein waar ik niet behoor te komen. Dus dan blijft het toch nog bij het oppervlakkige.

Met lood in de schoenen. Komt het door mijn eigen comfortabele leventje, waarin de problemen van de wereld zover weg lijken te zijn? Toch wel gaaf dat lood. Het brengt je wel ergens......