Herinneringen -2-
Amsterdam 1996
Dit is een vervolg op het blogbericht van afgelopen zondag. Ik eindigde dat stukje met te vertellen dat ik in juli 1996 voor het eerst in mijn leven op mijn knieën bad tot God met de vraag of Hij Zich aan mij kenbaar wilde maken. Wat gebeurde er nu verder?
Dat bidden deed ik 's avonds en de volgende dag ging ik naar Amsterdam om stottertherapie te volgen. Hier zag ik erg tegenop. Toen ik kennis maakte met de andere cursisten viel me op dat het met mijn praten nog wel meeviel eigenlijk. Na de kennismaking deden we een voorstelrondje. Dit werd gefilmd met een videocamera. Deze dag gingen we gelijk al aan de slag met ademhalingsoefeningen en spreektechnieken. Ondanks spanningen bij mij vond ik het toch bijzonder om samen met anderen de oefeningen te doen en het geoefende gelijk in praktijk te brengen in winkels, café's en restaurants. 's Avonds ging ik terug naar mijn familie, maar vanaf de volgende dag was het de bedoeling dat ik in Amsterdam zou blijven. Ik kreeg onderdak bij een medecursist.
Kreeg ik al antwoord van God op mijn gebed? Niet direct. Het was ook geen topervaring. Maar ik ging het merken doordat ik met anderen ineens over God ging praten. En dat was ik niet gewend. Ik verbaasde me er zelfs over hoe dit toch kon. Zo was ik helemaal niet. En toch gebeurde het. Het kon niet anders of God moest Zelf werkzaam zijn binnen in mij. De laatste dag van de cursus werd weer opgenomen met en videocamera, toen we weer een rondje maakten. Deze keer geen kennismaking, maar een woord van dank. Ik was verrast toen ik voor het oog van de camera zei dat mijn dank naar God uitging. Omdat ik Hem deze 10 dagen zo van dichtbij heb ervaren.
Dit was de start van mijn wandel met God. Nu, zoveel jaren later, weet ik dat God al veel eerder met mij bezig was. Morgen neem ik je mee naar 1999.
Dit is een vervolg op het blogbericht van afgelopen zondag. Ik eindigde dat stukje met te vertellen dat ik in juli 1996 voor het eerst in mijn leven op mijn knieën bad tot God met de vraag of Hij Zich aan mij kenbaar wilde maken. Wat gebeurde er nu verder?
Dat bidden deed ik 's avonds en de volgende dag ging ik naar Amsterdam om stottertherapie te volgen. Hier zag ik erg tegenop. Toen ik kennis maakte met de andere cursisten viel me op dat het met mijn praten nog wel meeviel eigenlijk. Na de kennismaking deden we een voorstelrondje. Dit werd gefilmd met een videocamera. Deze dag gingen we gelijk al aan de slag met ademhalingsoefeningen en spreektechnieken. Ondanks spanningen bij mij vond ik het toch bijzonder om samen met anderen de oefeningen te doen en het geoefende gelijk in praktijk te brengen in winkels, café's en restaurants. 's Avonds ging ik terug naar mijn familie, maar vanaf de volgende dag was het de bedoeling dat ik in Amsterdam zou blijven. Ik kreeg onderdak bij een medecursist.
Kreeg ik al antwoord van God op mijn gebed? Niet direct. Het was ook geen topervaring. Maar ik ging het merken doordat ik met anderen ineens over God ging praten. En dat was ik niet gewend. Ik verbaasde me er zelfs over hoe dit toch kon. Zo was ik helemaal niet. En toch gebeurde het. Het kon niet anders of God moest Zelf werkzaam zijn binnen in mij. De laatste dag van de cursus werd weer opgenomen met en videocamera, toen we weer een rondje maakten. Deze keer geen kennismaking, maar een woord van dank. Ik was verrast toen ik voor het oog van de camera zei dat mijn dank naar God uitging. Omdat ik Hem deze 10 dagen zo van dichtbij heb ervaren.
Dit was de start van mijn wandel met God. Nu, zoveel jaren later, weet ik dat God al veel eerder met mij bezig was. Morgen neem ik je mee naar 1999.
Reacties
Een reactie posten