Dicht bij de bron

Als je wel eens in de Alpen bent geweest, is je vast wel opgevallen hoe helder de rivieren daar zijn. Het water kan er ook erg koud zijn :(
Ik was altijd weg van water en dan nog helemaal van die bergbeekjes. Toen ik met een vriend een keer in Zwitserland was, vonden we het heerlijk om verkoeling te zoeken in de bergen bij een riviertje. Er waren daar van die hele grote stenen waar je rustig een strandstoeltje op kon zetten. Zo kon je in de zon zitten, en doordat het water tegen de steen aanklotste, kreeg je af en toe een paar heerlijk koele spetters over je heen. Prachtig, die combinatie van zon, stenen, helder water en koele spetters.
Twee jaar geleden was ik met een andere vriend in Budapest. Zoals je wellicht weet, ligt Budapest aan de Donau. Wat me opviel was de vuilheid van het water. Je kon de bodem van de rivier haast niet zien! Of het ook stonk, weet ik niet meer. Maar dat was wel heel goed mogelijk. De Donau ontspringt in de Alpen als een prachtig helder, koel, bergbeekje. Moet je eens zien wat er ettelijke honderden kilometers verder met het water kan gebeuren. Eerst helder, later vuil en troebel.

Kennelijk betekent het dat hoe verder water van de bron af komt, hoe vuiler het wordt. En dat kan allerlei oorzaken hebben. Mensen dumpen er tenslotte van alles in.
Hoe zit dat met ons leven? Hoever af bevinden wij ons van de Bron? Is ons leven helder of troebel? Wat heb je er zelf wellicht allemaal ingegooid of anderen?
Mijn verlangen is dat ik dicht bij de Bron mag leven, zodat ik helder en fris mag blijven. Jezus belooft dat er stromen van levend water mogen komen, uit hen die in Hem geloven. Hij is Zelf de Bron van leven!