Barricades (1)
Hopelijk getuigt dit weblog ervan dat ik het leuk vind om te schrijven. Hopelijk vind je het leuk om het te lezen en zijn de stukjes ook opbouwend voor jouw leven.
Dat ik schrijven leuk vind is altijd al zo geweest. Maar nadat ik God heb leren kennen, was het net alsof Hij ook gebruik ging maken van mijn pen. Het volgende stukje heb ik 10 jaar geleden geschreven. Er hoort ook een soort van gedicht bij, maar dat zal ik er morgen opzetten.
'In films zie je vaak dat als iemand een gevangene in de gevangenis bezoekt tijdens het bezoekuur, een wand van glas scheiding maakt tussen de bezoeker en de gevangene. Door in een soort microfoon te praten kunnen bezoeker en gevangene elkaar verstaan. Maar ze kunnen elkaar geen hand geven of omhelzen. De glaswand voorkomt direct contact tussen bezoeker en gevangene. Natuurlijk is dit uit veiligheidsoverwegingen gedaan. Stel je voor dat de bezoeker de gevangene bepaalde materialen overhandigt waarmee de gevangene een ontsnapping zou kunnen voorbereiden. Je leest tenslotte genoeg berichtjes in de krant dat er een gevangene is ontsnapt uit de gevangenis met 'hulp van buitenaf'. Het is daarom niet meer dan logisch dat er in gevangenissen strenge veiligheidsmaatregelen gelden. Barricades voorkomen dat er direct contact tussen gevangenen en de buitenwereld is. Barricades kunnen dus zeer functioneel zijn.
Een paar maanden geleden, het was op een zondagmorgen, verkondigde de dominee in de kerk de liefde van God. Hij vertelde van de blijheid dat de liefde met zich mee kan brengen. Ook zou die liefde je kunnen verlossen van al je problemen. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ik van de liefde van God hoorde. Tenslotte wordt dit elke zondag in de kerk verkondigd. Maar ik dacht zo aan de dingen die me bezig hielden. Deze dingen zorgden er zelfs voor dat ik me niet op God's woord kon concentreren.
Toch had ik een bepaald verlangen om echt mijn oren en ogen te openen voor God's woord. In de kerk voelde ik mij altijd fantastisch, maar buiten de kerk voelde ik mij zo onzeker. In de kerk had ik echt het gevoel mijzelf te zijn, maar buiten de kerk was ik niet mijzelf. Op het werk was ik niet mijzelf. In het dagelijkse leven was ik niet mijzelf. En daarom was ik altijd bang. Bang voor hetgeen op me af kwam. Bang voor de dingen die nog stonden te gebeuren. En dan kon ik zelfs op zondag in mijn gedachten al bezig zijn met de dingen die in de week daarna op me zouden wachten. 'Zou het wel goed gaan, zouden ze vinden dat ik het goed doe?' Zomaar een tweetal vragen die me bezig hielden. En tóch verlangde ik naar de rust en de liefde van God die de dominee zo mooi verkondigde.
Ik heb gebeden. Wekenlang, dagelijks. 'Here God, ik voel dat er barricades tussen ons in staan. Ik weet dat U dicht bij mij bent, dat U voor mij zorgt, maar toch voel ik dat ik U niet volledig vertrouw. Ik ben met mijn gedachten zo vaak afwezig op de momenten dat U tot mij spreekt. Maar Heer, ik kan er niets aan doen! Elke dag loop ik weer stuk. Bots ik weer tegen die vervelende barricade aan. Verlos mij, Heer. Wilt U barricades tussen ons afbreken? Wilt U mij Uw liefde doen ervaren, zodat ik echt volledig op U kan vertrouwen?'
De barricades had ik zelf opgebouwd. Onbewust. De Here God brak ze af. Zijn kracht bleek zoveel groter te zijn dan ik ooit had gedacht. Barricades werden omvergeworpen. Vanaf dat moment drong Zijn liefde onbeperkt in mijn hart. En vanaf dat moment zei ik tot God: 'Heer, Uw liefde is zo mooi en teder, ik wil mijn hele hart aan U geven. Laat mij zijn als Jezus!'
Dat ik schrijven leuk vind is altijd al zo geweest. Maar nadat ik God heb leren kennen, was het net alsof Hij ook gebruik ging maken van mijn pen. Het volgende stukje heb ik 10 jaar geleden geschreven. Er hoort ook een soort van gedicht bij, maar dat zal ik er morgen opzetten.
'In films zie je vaak dat als iemand een gevangene in de gevangenis bezoekt tijdens het bezoekuur, een wand van glas scheiding maakt tussen de bezoeker en de gevangene. Door in een soort microfoon te praten kunnen bezoeker en gevangene elkaar verstaan. Maar ze kunnen elkaar geen hand geven of omhelzen. De glaswand voorkomt direct contact tussen bezoeker en gevangene. Natuurlijk is dit uit veiligheidsoverwegingen gedaan. Stel je voor dat de bezoeker de gevangene bepaalde materialen overhandigt waarmee de gevangene een ontsnapping zou kunnen voorbereiden. Je leest tenslotte genoeg berichtjes in de krant dat er een gevangene is ontsnapt uit de gevangenis met 'hulp van buitenaf'. Het is daarom niet meer dan logisch dat er in gevangenissen strenge veiligheidsmaatregelen gelden. Barricades voorkomen dat er direct contact tussen gevangenen en de buitenwereld is. Barricades kunnen dus zeer functioneel zijn.
Een paar maanden geleden, het was op een zondagmorgen, verkondigde de dominee in de kerk de liefde van God. Hij vertelde van de blijheid dat de liefde met zich mee kan brengen. Ook zou die liefde je kunnen verlossen van al je problemen. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ik van de liefde van God hoorde. Tenslotte wordt dit elke zondag in de kerk verkondigd. Maar ik dacht zo aan de dingen die me bezig hielden. Deze dingen zorgden er zelfs voor dat ik me niet op God's woord kon concentreren.
Toch had ik een bepaald verlangen om echt mijn oren en ogen te openen voor God's woord. In de kerk voelde ik mij altijd fantastisch, maar buiten de kerk voelde ik mij zo onzeker. In de kerk had ik echt het gevoel mijzelf te zijn, maar buiten de kerk was ik niet mijzelf. Op het werk was ik niet mijzelf. In het dagelijkse leven was ik niet mijzelf. En daarom was ik altijd bang. Bang voor hetgeen op me af kwam. Bang voor de dingen die nog stonden te gebeuren. En dan kon ik zelfs op zondag in mijn gedachten al bezig zijn met de dingen die in de week daarna op me zouden wachten. 'Zou het wel goed gaan, zouden ze vinden dat ik het goed doe?' Zomaar een tweetal vragen die me bezig hielden. En tóch verlangde ik naar de rust en de liefde van God die de dominee zo mooi verkondigde.
Ik heb gebeden. Wekenlang, dagelijks. 'Here God, ik voel dat er barricades tussen ons in staan. Ik weet dat U dicht bij mij bent, dat U voor mij zorgt, maar toch voel ik dat ik U niet volledig vertrouw. Ik ben met mijn gedachten zo vaak afwezig op de momenten dat U tot mij spreekt. Maar Heer, ik kan er niets aan doen! Elke dag loop ik weer stuk. Bots ik weer tegen die vervelende barricade aan. Verlos mij, Heer. Wilt U barricades tussen ons afbreken? Wilt U mij Uw liefde doen ervaren, zodat ik echt volledig op U kan vertrouwen?'
De barricades had ik zelf opgebouwd. Onbewust. De Here God brak ze af. Zijn kracht bleek zoveel groter te zijn dan ik ooit had gedacht. Barricades werden omvergeworpen. Vanaf dat moment drong Zijn liefde onbeperkt in mijn hart. En vanaf dat moment zei ik tot God: 'Heer, Uw liefde is zo mooi en teder, ik wil mijn hele hart aan U geven. Laat mij zijn als Jezus!'
Reacties
Een reactie posten