Maskers af

Deze week volgde ik op school een les over Persoonsvorming. Centraal stond de (on)veranderlijkheid van het karakter van een mens. Niemand komt als onbeschreven blad ter wereld. Een pasgeboren kind heeft al aangeboren karaktertrekjes van zijn of haar ouders. De rest van het karakter wordt gevormd tijdens de omgang met anderen. Een vraag die de docent stelde was of dit karakter nog (deels)verandert richting volwassenheid. Of denken we alleen maar dat dit zo is, en gaat het om hetzelfde karakter maar dan in een volwassen jasje?

Bijkomende vraag was wat voor aandeel geloof heeft in de karaktervorming van een mens. Wordt het karakter veranderd wanneer iemand tot geloof in God komt? De docent verwoordde het als volgt: God maakt ons meer en meer tot de persoon die we werkelijk zijn. En zoals we bedoeld zijn. Dat heb ik ook in mijn leven ervaren. Mijn karakter is hetzelfde gebleven, maar ik ben er anders tegenaan gaan kijken. Er kwam een verandering aan de binnenkant. Karaktertrekken waar ik eerst zoveel moeite mee had ging ik meer en meer accepteren. Het was net alsof mijn masker af ging. Het masker waar ik zoveel dingen achter had willen verbergen. Maar die door het geloof in God wel naar buiten moesten komen. Dat gaf rust en vrede.

Het masker ligt soms nog wel in de buurt. Het kan zo verleidelijk zijn om dat ding op te zetten, wanneer ik me anders wil voordoen dan dat ik ben. Toch geloof ik dat God ons oproept om dat masker voor altijd weg te doen. Hoe zit dat bij jou?