Gevoelsfilms

Gisteravond was ik met mijn vader en zijn vriendin naar een oorlogsfilm aan het kijken: De Pianist. Een hartverscheurend drama over de jodenvervolging in Warschau. Confronterende scenes werden niet geschuwd. Een invalide persoon werd van een balkon naar beneden gegooid, mensen werden zonder pardon door het hoofd geschoten. Het was nou niet bepaald een 'feel good movie'. Nee, om ons gevoel te strelen hadden we beter kunnen kijken naar een (komische) romantische film. Wat liefde met mensen doet, is toch veel fijner om naar te kijken dan naar wat haat met mensen doet?

En toch: die romantische films zijn vaak 'overgeromantiseerd' en staan ver af van de werkelijkheid. Ons dagelijkse leven is niet altijd zo romantisch. Oorlogsfilms lijken veel realistischer. Het zijn waargebeurde verhalen. Ondanks dat ik mijn ogen liever dicht knijp bij het zien van zoveel ellende, is deze ellende mensen wel echt aangedaan. Toch staat ons dagelijkse leven waarschijnlijk ook hier ver vanaf.

Wat is beter? Ik denk dat we best regelmatig een heerlijk romantische film mogen bekijken. Hartverwarmend. Gevoel strelend. Toch moeten we de realiteit van haat en onrecht ook niet uit het oog verliezen. Daarom kan een goede oorlogsfilm ons weer bepalen bij de werkelijkheid.