Fataal

Afgelopen vrijdag kwamen een vrouw en 3 kinderen om het leven bij een fataal auto ongeluk. Ze waren op weg naar een dansfeest in de Efteling. Slechts enkele kilometers vóór de plek van bestemming sloten ze achter in een file aan. Een vrachtautochauffeur achter hen zag het allemaal te laat en had geen tijd meer om op tijd tot stilstand te komen. De auto met de vrouw en kinderen werd platgedrukt tussen twee vrachtauto's. Ontsnappen was niet meer mogelijk.

Dit zijn de grillige randen van het leven. Het toont hoe kwetsbaar we zijn. Ik probeer me te verplaatsen in de vrachtautochauffeur. Wat moet er wel niet door hem heengaan? Zou hij nog wel kunnen en willen leven? Wat hem, denk ik, op dit moment niet zou helpen zijn woorden van troost. Zo van 'het was een ongeluk, je kunt er niets aan doen. Dit kan iedereen overkomen'. Het is gewoon erg wat er gebeurd is. En de chauffeur ziet het als zijn verantwoordelijkheid. Wie kan het schuldgevoel bij hem wegnemen? Misschien dat lotgenoten hem nog het best kunnen helpen. Zoiets vraagt tijd.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de nabestaanden. Waar gaan zij doorheen? Zullen ze gevoelens van wrok koesteren tegen de chauffeur? Wat is wijs?
Levens, vanuit verschillende situaties en omstandigheden, kruisen elkaar ineens door zo'n fataal ongeluk. Verdriet, schuld, wrok. Hoe ga je verder?
Wat een gebrokenheid. Ik heb er geen woorden voor.