Wachten

Afgelopen zondagmorgen was ik met mijn gezin op bezoek bij een familie die woonachtig is in een lokaal asielzoekerscentrum. De dochter loopt stage op mijn werk en ik mag haar begeleiden. Het was leuk haar familie ook eens te ontmoeten. Zij leven in grote onzekerheid over hun toekomst. Een negatief advies van de IND werd omgebogen in een positief advies van de rechter, waartegen de IND nu weer in hoger beroep is gegaan. Een andere rechter gaat nu kijken of de juiste procedures zijn gevolgd. Een uitslag kan nog wel anderhalf op zich laten wachten. De dochters en zoon gaan allen naar school. De vader en de moeder zijn aan huis gebonden, omdat zij niet mogen werken. Terwijl ze in het land van herkomst beiden zeer actief waren. De vader in de politiek en de moeder had een winkel met allerlei producten.

 

Ik kan me zo weinig voorstellen hoe dit voor een mens moet zijn. Geboren in een land waarin vrijheid één van de pijlers is en waar vervolging praktisch niet voorkomt. Ik heb geen reden om naar een ander land te verhuizen. Hoewel Zwitserland mij best een mooi land lijkt om te wonen met z'n bergenpracht. Mij verplaatsen in een vluchteling is haast een onmogelijke opdracht. Hier word ik vooral bij bepaald als ik rondloop in een asielzoekerscentrum. Er lopen mensen rond met in ieder geval één ding dat ze gemeen hebben: het hebben van een verhaal. De één komt uit oorlogsgebied, de ander moest vluchten om politieke redenen. Wachten is hun belangrijkste bezigheid.

 

Hoe het verder moet met het gezin waar we op bezoek zijn geweest? Ik weet het niet. Ik hoop oprecht dat zij een verblijfsvergunning mogen krijgen. Zodat ze een plek hebben om in rust en vrede hun leven weer op te pakken. Tegelijkertijd zijn er zoveel andere vluchtelingen die op een status wachten. Ik ben blij dat ik geen rechter ben. Wat een wijsheid is er nodig bij het nemen van zulke beslissingen. Hopelijk mag het recht in ieder geval zegevieren. Zodat het wachten niet voor niets is.