Onbarmhartige Leviet en priester

In de Bijbel staat een verhaal over iemand die een man te hulp kwam die was beroofd en mishandeld en voor dood achtergelaten langs een doorgaande weg. De behulpzame persoon wordt de Barmhartige Samaritaan genoemd. In hetzelfde verhaal worden ook een aantal personen genoemd die minder barmhartig waren. Allereerst de rovers. Maar ook een Leviet en een priester die de gewonde man passeerden voordat de Barmhartige Samaritaan langskwam. In plaats van hulp te bieden liepen zij verder richting hun bestemming. Wat die bestemming was wordt verder niet genoemd. Naar aanleiding van dit verhaal wordt vaak gesproken over hoe goed de Samaritaan was en hoe onbarmhartig de Leviet en priester. De Samaritaan bood werkelijk hulp.

Ik geloof dat ik vaak meer op de Leviet en de priester lijk dan op de Samaritaan. Hoe vaak gebeurt het me wel niet dat ik op weg naar huis ben en iemand mij iets vraagt. In mijn hoofd ben ik al thuis en vaak denk ik ook al na over de vele bezigheden die eraan staan te komen. Ruimte voor enige vorm van dienstverlening is er dan niet bij. Veel van mijn tijd zit in gezin, werk en kerk. Een hele legale manier van tijdsbesteding, denk ik. Niemand die daar wat op tegen zou hebben. Maar dat gold ook voor de Leviet en de priester. De Bijbel zegt niets over hun tijdsbesteding op de dag dat zij de gewonde man passeerden. Misschien waren zij wel onderweg naar hun gezin. Of naar de tempel om te werken.

Een zwaargewonde persoon ben ik nog niet tegengekomen onderweg. Wel zijn er zat mensen die verlegen zitten om een luisterend oor of een helpende hand. Hoeveel tijd heb ik beschikbaar voor het onverwachte? Laat ik mij nog verrassen door situaties waarin ik iets voor een ander mag betekenen en voor wie ik een naaste mag zijn? Mag het verhaal van de Barmhartige Samaritaan mij uitdagen om anders naar het leven te kijken en naar wat werkelijk belangrijk is.