Zorg delen
De afgelopen jaren was er regelmatig nieuws over pensioenmaatschappijen die de waarde van pensioenen naar beneden moesten bijstellen, omdat ze anders niet kunnen voldoen aan de vereiste dekkingsgraad. Ook de overheid bezuinigt op allerlei fronten. Sommige mensen vragen zich af of er nog wel pensioen of een AOW uitkering is, op het moment dat ze de leeftijd van 67 jaar bereiken.
Je kunt op verschillende manieren reageren op de bezuinigingsplannen van pensioenmaatschappijen en overheid. Enerzijds kun je steen en been klagen. Er wordt zomaar gesneden in 'sinds lang verworven rechten'. Die er overig nog niet eens zo heel lang zijn. Nog geen 100 jaar. En dat is bezien over een periode van vele eeuwen haast niets. Vóór de twintigste eeuw werd er veel zorg verleend door kerken en allerlei andere charitatieve instellingen. Steun vanuit de overheid was beperkt. Pas in de twintigste eeuw begon de overheid de zorg naar zich toe te trekken en vervolgens te 'institutionaliseren'. Door de invloed van vakbonden kwam er allerlei regelgeving over uitkeringen bij ziekte en arbeidsongeschiktheid.
Ik wil niet zeggen dat dit geen goede zaken zijn. De overheid mag best voor haar burgers zorgen. Maar volgens mij zijn de verworven rechten op uitkeringen en pensioenen verworden tot vanzelfsprekende rechten.
Misschien moeten we weer eens terug gaan naar de negentiende eeuw. De kerk had een centrale positie als het aankomt op financiële en materiële hulpverlening. De verwachting dat de kerk deze rol ook in de eenentwintigste eeuw weer op zich moet nemen lijkt me niet zo heel vreemd. De eerste christelijke gemeente uit het Bijbelboek Handelingen hoofdstuk 2 is daarin een mooi voorbeeld. De Bijbel zegt dat gemeenteleden alles met elkaar deelden en dat niemand iets tekort kwam. Hoe gaan we om met ons bezit vandaag de dag? Houden we alles voor onszelf of zijn we bereid te delen?
(dit blog (uit 2013) had de status 'ongepubliceerd'. Omdat het nog steeds actueel is, heb ik 'm alsnog gepubliceerd).
Je kunt op verschillende manieren reageren op de bezuinigingsplannen van pensioenmaatschappijen en overheid. Enerzijds kun je steen en been klagen. Er wordt zomaar gesneden in 'sinds lang verworven rechten'. Die er overig nog niet eens zo heel lang zijn. Nog geen 100 jaar. En dat is bezien over een periode van vele eeuwen haast niets. Vóór de twintigste eeuw werd er veel zorg verleend door kerken en allerlei andere charitatieve instellingen. Steun vanuit de overheid was beperkt. Pas in de twintigste eeuw begon de overheid de zorg naar zich toe te trekken en vervolgens te 'institutionaliseren'. Door de invloed van vakbonden kwam er allerlei regelgeving over uitkeringen bij ziekte en arbeidsongeschiktheid.
Ik wil niet zeggen dat dit geen goede zaken zijn. De overheid mag best voor haar burgers zorgen. Maar volgens mij zijn de verworven rechten op uitkeringen en pensioenen verworden tot vanzelfsprekende rechten.
Misschien moeten we weer eens terug gaan naar de negentiende eeuw. De kerk had een centrale positie als het aankomt op financiële en materiële hulpverlening. De verwachting dat de kerk deze rol ook in de eenentwintigste eeuw weer op zich moet nemen lijkt me niet zo heel vreemd. De eerste christelijke gemeente uit het Bijbelboek Handelingen hoofdstuk 2 is daarin een mooi voorbeeld. De Bijbel zegt dat gemeenteleden alles met elkaar deelden en dat niemand iets tekort kwam. Hoe gaan we om met ons bezit vandaag de dag? Houden we alles voor onszelf of zijn we bereid te delen?
(dit blog (uit 2013) had de status 'ongepubliceerd'. Omdat het nog steeds actueel is, heb ik 'm alsnog gepubliceerd).
Reacties
Een reactie posten