Zeilmeisje

Vorige week is het inmiddels beroemde zeilmeisje Laura Dekker gestart met haar soloreis rond de wereld. Hoewel nu nog zeilend met haar vader tot aan Portugal, vanaf daar gaat het echt solo. Laura is veel in het nieuws geweest. Zelfs de rechtbank heeft zich met haar zeilplannen bemoeid. Twee weken geleden viel het verlossende woord: ze mag weg. Nu kan ik zeggen: 'gaaf dat ze weg mag. Lang leve onze vrije maatschappij, waar iedereen mag beslissen wat hij wil. En gaaf dat Laura deze reis helemaal alleen aandurft. Stoer!'

Maar dat doe ik niet. Voor mij is deze soloreis rond de wereld het toppunt van individualisme. Ik weet niet wat Laura beweegt om deze reis alleen te doen. Is het de kick? Is het een eervolle vermelding in het nieuwsarchief? (waar ze nu toch al in vermeld staat). Denk je eens in wat er kan gebeuren: hevige stormen die haar boot teisteren, piraten die een overval plegen of mensen die misbruik maken van het feit dat Laura helemaal alleen is en met haar doen wat het daglicht niet kan verdragen.

Misschien loopt dat wel allemaal niet zo 'storm' en heeft Laura een perfect radioverbinding met de vaste wal. En staan hulptroepen haar binnen een mum van tijd tot de beschikking en is ze dus niet 'helemaal alleen'. Toch blijf ik het individualistisch vinden. Zoiets zou toch leuker zijn om samen met anderen te beleven? Wellicht kan ik mij beter eerst verdiepen in wat mensen beweegt om een solo
zeiltocht te maken.