Auschwitz

Zondagavond heb ik een DVD gezien met een documentaire over Auschwitz. Centraal stonden twee vrouwen die hun verhaal vertelden en het kamp hebben overleefd. Het is werkelijk ten hemel schreiend wat er is gebeurd in dit kamp. Wat een leed. Zoveel mensen de dood in gejaagd. Zoveel vernedering. Een van de vrouwen beviel in het kamp van een baby en mocht dit kind niet voeden. Er zou onderzoek gedaan worden hoe lang een kind kon overleven zonder voeding te krijgen. Op aanraden van een kamparts heeft zij uiteindelijk door middel van een injectie een eind gemaakt aan het leven van haar kind. Zodat ze zelf niet naar de gaskamers zou worden gebracht.
De joden werd bij het binnen gaan van het concentratiekamp hun naam ontnomen. Ze kregen daarvoor in de plaats een nummer op hun arm gestampt. Verschrikkelijk. Een heel belangrijke menselijke basisbehoefte werd hun ontnomen. Namelijk de behoefte aan erkenning. Erkenning van hun eigen naam en persoon. Ze werden behandeld als beesten. Of nog erger: als vuilnis.

Na het zien van de DVD was ik mij heel bewust van de vrijheid waarin ik leef. Geen slavendrijvers om mij heen. Het stemde mij vol dankbaarheid. Een kwetsbare vrijheid. Een oorlog is niet zover weg. Het zit in ons. We mogen leven en overleven als we vechten tegen deze drang in onszelf om kwaad te doen en te verwoesten. Of laagdunkend over anderen te praten en te vernederen. Alleen Gods wet geeft vrede, werkelijke vrede. En vrijheid. Heer, daar wil ik voor gaan!