Gesloopt

Binnenkort is ons oude huis er niet meer. Het huis waar Laura en ik begin 2013 introkken en waar we negen jaar met veel plezier hebben gewoond. Een huis met een grote woonkamer, een haard, veel slaapkamers en een ruime zolder. Het was allemaal een beetje boven onze stand. Maar het was wel mooi. Het bood uitzicht op een drukke weg waar van alles langskwam. Van auto's, fietsers en voetgangers tot bussen en vrachtwagens. 

Ik mocht graag op de bank voor het raam zitten. Terwijl ik tv keek of een boek las, keek ik regelmatig naar buiten. 's Morgens zat ik in de IKEA stoel in de Bijbel te lezen. Voor het raam. Waar het aan de voorkant van het huis altijd maar een drukte van jewelste was, was het aan de achterkant een stuk rustiger. Daar hoorde je de vogels fluiten. Hanna en David zijn opgegroeid in dit huis en David is er zelfs geboren. 

Een graafmachine heeft onlangs onze oude schuur gesloopt. De plek waar we onze fietsen en de bolderkar stalden is er niet meer. De loodsen aan weerzijden van onze achtertuin worden gestript. Het zal niet lang meer duren voordat de graafmachine het huis bereikt. Dan zal alles geleidelijk aan met de grond gelijk worden gemaakt. Onze slaapkamer, de slaapkamers van de kinderen, onze woonkamer en keuken. Ons dakterras. En de trap waarvan we honderden keren gebruik hebben gemaakt. Over niet al te lange tijd zal er niets meer van dit alles over zijn.

Ik moet ineens denken aan de timmerman op de Titanic, die de kapitein vertelde dat 'dit alles', het hele schip, binnen twee uur op de zeebodem zou liggen. Ongelooflijk. Zo voelt het ook met ons huis. 

Gelukkig hebben we drie jaar geleden een ander huis gevonden. Er werd ons al meegedeeld door de verhuurder dat een verkoop en sloop aanstaande was en we kregen het dringende advies om een andere woonplek te zoeken. We zijn blij met ons nieuwe huis, al mis ik de levendigheid van de weg voor ons oude huis. Onze tuin is echter heel ruim en biedt een verblijf voor allerlei vogelsoorten. In de zomer geniet ik van de zwaluwen die onafgebroken achter elkaar aan lijken te vliegen en af en toe schuilen onder onze dakpannen. Dat hadden we allemaal niet bij ons oude huis. 

Laura wil binnenkort samen met mij kijken bij ons oude huis. Voordat er niets meer van over is, zodat we een waardig afscheid kunnen nemen. 

(Foto is niet van ons oude huis. Bron: Pixabay)