Zes jaren
Vandaag zes jaar geleden kwam mijn moeder op 65-jarige leeftijd plotseling te overlijden. Dit jaar komt het op één of andere manier dichterbij dan andere jaren. Misschien wel omdat het toen ook op een donderdag was. Ik weet het nog goed. De avond ervoor had ik haar nog gesproken en had ze mij nog van advies voorzien in een persoonlijke kwestie. Eigenlijk was het bij toeval dat ik nog bij haar langs was geweest. Omdat ik voortijdig bij een verjaardag weg moest en omdat er tijd over was voordat mijn volgende afspraak zou beginnen, kon ik mijn moeder bezoeken.
Een paar dagen daarvoor was zij buiten de deur buiten bewustzijn geraakt. Ruim twee maanden eerder was datzelfde gebeurd. Een hartfilmpje gaf geen verontrustende signalen. Mijn vader zat het echter niet lekker en drong aan op een onderzoek. Een dag later is mijn moeder onderzocht en het bleek dat haar hartklep verkalkt was. De arts zei nog dat het buiten bewustzijn raken 'kantje boord' was en dat er met spoed geopereerd moest worden. Mijn moeder moest rustig aan doen en zat dus thuis. Ik bezocht haar op de bewust woensdagavond. En nam afscheid op de gebruikelijke manier, niet wetend wat er de volgende dag allemaal zou gebeuren.
Het was donderdagmorgen en ik was op kantoor aan het werk. Tijdens de koffiepauze, rond half 11, ging de telefoon. Een collega van mij nam op en zei dat het mijn vader was. Ik nam het telefoontje over en toen hoorde ik de stem van mijn vader. Hij zei dat mijn moeder dood was en dat ik snel naar huis moest komen. Wat er toen gebeurde speelde zich af in een stroomversnelling. Een collega van mij reed mij naar huis, vroeg of de ambulance al gebeld was en voor de zekerheid belde ik voor het eerst in mijn leven (en gelukkig tot nu toe ook de enige keer) 112. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder op de bank liggen zonder een teken van leven. Een paar minuten later kwam er een politieauto, een ambulance en even later nog een ambulance. Het ambulancepersoneel heeft nog geprobeerd mijn moeder te reanimeren, maar het mocht niet baten. Ik stond met mijn vader in de keuken en die zei al een paar keer dat het gebeurd was.
Het was gebeurd. Die werkelijkheid kon nog niet bij mij landen. Kwam het kind in mij naar boven? Dat mijn moeder onsterflijk was? Toen het ambulancepersoneel mijn moeder even later op haar bed legden heb ik een paar keer gekeken. Ze leefde echt niet meer. Dat kon toch niet? Een paar keer raakte ik haar aan in de hoop dat ze haar ogen weer open deed. Het gebeurde niet. Daarna begon het proces wat denk ik bij ieder overlijden plaatsvindt: het bellen van naaste familie en de begrafenisondernemer.
Een paar dagen later is mijn moeder begraven. Die dag begon als een dag vol grijsheid en zonder hoop. Het regende buiten, het was koud, en ik draaide deprimerende muziek. De dag eindigde echter in een dag vol hoop. Wat heb ik die dag Gods aanwezigheid ervaren. En ik mocht de rust en de vrede hebben dat mijn moeder bij Hem was.
We zijn nu zes jaar later. Er is een hoop gebeurd. Ik ben getrouwd en heb al ruim vijf en een halve maand een gezonde dochter. Ik geniet van haar met volle teugen. Graag had ik haar aan mijn moeder willen laten zien. Ik weet zeker dat mijn moeder 'de deur plat had gelopen'. Wel met gepaste afstand, zo was mijn moeder ook wel weer.
Het leven gaat verder. Het overlijden van mijn moeder, zes jaar geleden, heeft mij laten zien dat je van te voren niet weet wat de (volgende) dag gaat brengen en dat je blij moet zijn met ieder moment dat je elkaar kunt zien.
Een paar dagen daarvoor was zij buiten de deur buiten bewustzijn geraakt. Ruim twee maanden eerder was datzelfde gebeurd. Een hartfilmpje gaf geen verontrustende signalen. Mijn vader zat het echter niet lekker en drong aan op een onderzoek. Een dag later is mijn moeder onderzocht en het bleek dat haar hartklep verkalkt was. De arts zei nog dat het buiten bewustzijn raken 'kantje boord' was en dat er met spoed geopereerd moest worden. Mijn moeder moest rustig aan doen en zat dus thuis. Ik bezocht haar op de bewust woensdagavond. En nam afscheid op de gebruikelijke manier, niet wetend wat er de volgende dag allemaal zou gebeuren.
Het was donderdagmorgen en ik was op kantoor aan het werk. Tijdens de koffiepauze, rond half 11, ging de telefoon. Een collega van mij nam op en zei dat het mijn vader was. Ik nam het telefoontje over en toen hoorde ik de stem van mijn vader. Hij zei dat mijn moeder dood was en dat ik snel naar huis moest komen. Wat er toen gebeurde speelde zich af in een stroomversnelling. Een collega van mij reed mij naar huis, vroeg of de ambulance al gebeld was en voor de zekerheid belde ik voor het eerst in mijn leven (en gelukkig tot nu toe ook de enige keer) 112. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder op de bank liggen zonder een teken van leven. Een paar minuten later kwam er een politieauto, een ambulance en even later nog een ambulance. Het ambulancepersoneel heeft nog geprobeerd mijn moeder te reanimeren, maar het mocht niet baten. Ik stond met mijn vader in de keuken en die zei al een paar keer dat het gebeurd was.
Het was gebeurd. Die werkelijkheid kon nog niet bij mij landen. Kwam het kind in mij naar boven? Dat mijn moeder onsterflijk was? Toen het ambulancepersoneel mijn moeder even later op haar bed legden heb ik een paar keer gekeken. Ze leefde echt niet meer. Dat kon toch niet? Een paar keer raakte ik haar aan in de hoop dat ze haar ogen weer open deed. Het gebeurde niet. Daarna begon het proces wat denk ik bij ieder overlijden plaatsvindt: het bellen van naaste familie en de begrafenisondernemer.
Een paar dagen later is mijn moeder begraven. Die dag begon als een dag vol grijsheid en zonder hoop. Het regende buiten, het was koud, en ik draaide deprimerende muziek. De dag eindigde echter in een dag vol hoop. Wat heb ik die dag Gods aanwezigheid ervaren. En ik mocht de rust en de vrede hebben dat mijn moeder bij Hem was.
We zijn nu zes jaar later. Er is een hoop gebeurd. Ik ben getrouwd en heb al ruim vijf en een halve maand een gezonde dochter. Ik geniet van haar met volle teugen. Graag had ik haar aan mijn moeder willen laten zien. Ik weet zeker dat mijn moeder 'de deur plat had gelopen'. Wel met gepaste afstand, zo was mijn moeder ook wel weer.
Het leven gaat verder. Het overlijden van mijn moeder, zes jaar geleden, heeft mij laten zien dat je van te voren niet weet wat de (volgende) dag gaat brengen en dat je blij moet zijn met ieder moment dat je elkaar kunt zien.
Reacties
Een reactie posten