Een droom (2)

Intern is mijn gemeente qua structuur ingrijpend veranderd. Kerkleden worden bij alle activiteiten betrokken. Niet dat dit voor die tijd niet het geval was. Toch is er iets veranderd. Gemeenteavonden worden volop bezocht. Het bepalen van het beleid voor de gemeente is dichter bij de leden zelf komen te liggen. Iedereen wil meedoen met het nadenken over de toekomst van de kerk. Waar vooheen het bestuur en beleid werden overgelaten aan de kerkenraad en de leden slechts passief betrokken waren, is er nu bereidheid om mee te denken. Het is net alsof met het openzetten van de deuren van de kerk ook de deur voor Gods Geest Zelf is opengezet. Je voelt het als je in de gemeente bent, het waaien van Gods Geest. Die Geest heeft de predikant geïnspireerd tot een levende prediking, een boodschap die mensen oproept tot berouw en bekering. De boodschap spreekt de mensen aan. Velen komen tot de erkenning dat ze al die jaren op zondag wel aanwezig waren in de kerk, maar toch eigenlijk ook weer niet. Hun hart was toegesloten voor God. Gods Geest heeft echter harten geopend. Afgelopen zondag bijvoorbeeld, ging de preek over een oude en nieuwe jas. De oude jas was de jas van het oude leven zonder God, en de nieuwe jas die van het leven met God. Je moest eens zien hoeveel mensen hun oude jassen voorgoed hebben weggegooid.
Mijn kerk is een gemeente waar er warme aandacht is voor elkaar. Mensen in nood worden gezien en gehoord. Er is een ruime voorraad aan financiële middelen beschikbaar om deze mensen te helpen. De tekorten op de resultatenrekening zijn al sinds 3 jaar volledig verdwenen. Daarvoor in de plaats is er een groot overschot ontstaan en de kerkenraad heeft besloten dit overschot niet op te potten, maar direct te gebruiken binnen en buiten de gemeente.