Koorddansen

Een koorddanser liet een koord over een afgrond spannen, van de ene kant naar de andere. Voordat hij zijn voeten op het koord zette, om naar de overkant te gaan, riep hij het gespannen toekijkende publiek toe. 'Geloven jullie, dat ik over dit touw kan gaan, zonder neer te storten?' En iedereen riep: 'Ja, dat geloven wij!' Dus wandelde hij over de angstaanjagende diepte en oogstte grote bijval. Toen nam hij een kruiwagen en riep: 'Gelooft u ook, dat ik met de kruiwagen aan de overkant kom?' Men bevestigde het en ook dit kunststuk gelukte. Toen wendde hij zich nogmaals naar de toeschouwers en vroeg: 'Gelooft u ook, dat ik met een mens in de kruiwagen over het touw kan rijden?' En onder luide bijval riepen zij allemaal 'ja, dat geloven wij ook!' Vlak bij de koorddanser stond een dame, die geestdriftig in de handen klapte en de man monter toeriep: 'Jawel, ik geloof beslist dat u dat kunt, vooruit dan!' Toen wendde de koorddanser zich tot haar en zei: 'Weest u zo goed, en stapt u in!' De dame werd bleek en wees het af met de opmerking: 'ik geloof wel, dat u dat kunt, maar instappen wil ik toch niet'.

(Wim Malgo, 1922-1992)

Hoe vaak blijven wij aan de kantlijn staan, ook als het om geloven gaat? Durf je het persoonlijk te maken? Durf je het aan om in de kruiwagen te stappen die door God bestuurd wordt? Een gagarandeerd veilige overtocht!