Randen van het leven

Vandaag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In veel kerken wordt dit 'eeuwigheidszondag' genoemd. Het is de dag waarop de namen worden voorgelezen van de mensen die het afgelopen jaar zijn overleden. Er is een moment van stilte, een speciaal lied en een gedicht.

Tijdens de morgendienst werd ik mij er ineens van bewust hoezeer de kerk betrokken is bij de randen van het leven: geboorte en sterven. En daarnaast bij alles wat daar tussen in ligt. Hoe anders is dat in onze maatschappij. Daar lijkt alleen maar aandacht voor gezondheid, succes en geldelijk gewin. Neem nu de modewereld. Daar gaat het om mooi zijn en mooie kleren dragen. Of de financiële wereld. Zoveel mogelijk winst behalen, een zo hoog mogelijk pensioen opbouwen. Genieten van het leven. In deze werelden hoor ik zelden of nooit over dood, moeiten en pijn.
In de kerk wel. Gelukkig maar. Want het leven is niet alleen maar geluk, succes en zelfrealisatie. Tijdens heel ons leven hebben wij andere mensen nodig. Wanneer we gelukkig, succesvol en blij zijn. Maar juist ook wanneer we pijn hebben. Als we rouwen. Wat zijn we dan rijk gezegend als we zowel mogen geven als ontvangen. Is dat niet ten diepste het doel van het menselijk leven?

Volgende week begint het nieuwe kerkelijk jaar. Het jaar begint met Advent, het feest van de verwachting. We verwachten Jezus, die was en is en zal komen. Hij wil Heer van ons leven zijn. Niet alleen in het middelpunt, maar juist aan de randen van het leven.