Herinneringen
Over een paar maanden hoopt mijn vader te gaan verhuizen naar een andere woning. Hij is al bezig met de verdeling van de spullen. Als oudere heb je niet zoveel meer nodig, hè? Vele jaren heeft hij in deze woning geleefd. Ik zelf ook, want ik ben er bijna 38 jaar geleden geboren. Nu komt het moment eraan dat we afscheid gaan nemen van deze woning.
Wat een herinneringen liggen in deze woning. De eerste vriendjes kreeg ik in deze buurt. Ik deelde er een slaapkamer met m'n twee zussen (waar alleen een heel dunne tussenwand ons van elkaar scheidde). Het dagelijkse 7-uur schouwspel kan ik me nog helder voor de geest halen. Als de wekker van mijn oudste zus afging, duurde het voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat er enige gestommel hoorbaar was. En dan, ja, dan moest de uitzetknop nog gevonden worden. Regelmatig raakte ze, in plaats van enkel de uitknop, de hele wekker aan waardoor deze met veel kabaal in de wastafel belandde.
In deze woning ontstonden vele verliefdheden. Hoe vaak zat ik wel niet op mijn kamer te studeren, terwijl ik wachtte op de komst van de postbode. Zou er een kaartje van mijn geliefde bij zitten? Als het niet zo was, dan was het flink balen. Dan moest ik nogmaals 24 uur vol smart afwachten of mijn liefde beantwoord zou worden of niet.
Mijn slaapkamer was de plek waar ik samen met mijn moeder de wanden van een nieuw en fris behang voorzag. Met prachtige witte lammellen voor de ramen in plaats van die saaie gordijnen. Het was ook de plek waar ik de klok hoorde slaan als ik niet in slaap kon komen. Nu al weer 1 uur? Help! Ik wil slapen, maar het lukt niet!
Een woning vol herinneringen. Misschien dat ik er maar eens een boek over ga schrijven. Bij wijze van afscheid.
Wat een herinneringen liggen in deze woning. De eerste vriendjes kreeg ik in deze buurt. Ik deelde er een slaapkamer met m'n twee zussen (waar alleen een heel dunne tussenwand ons van elkaar scheidde). Het dagelijkse 7-uur schouwspel kan ik me nog helder voor de geest halen. Als de wekker van mijn oudste zus afging, duurde het voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat er enige gestommel hoorbaar was. En dan, ja, dan moest de uitzetknop nog gevonden worden. Regelmatig raakte ze, in plaats van enkel de uitknop, de hele wekker aan waardoor deze met veel kabaal in de wastafel belandde.
In deze woning ontstonden vele verliefdheden. Hoe vaak zat ik wel niet op mijn kamer te studeren, terwijl ik wachtte op de komst van de postbode. Zou er een kaartje van mijn geliefde bij zitten? Als het niet zo was, dan was het flink balen. Dan moest ik nogmaals 24 uur vol smart afwachten of mijn liefde beantwoord zou worden of niet.
Mijn slaapkamer was de plek waar ik samen met mijn moeder de wanden van een nieuw en fris behang voorzag. Met prachtige witte lammellen voor de ramen in plaats van die saaie gordijnen. Het was ook de plek waar ik de klok hoorde slaan als ik niet in slaap kon komen. Nu al weer 1 uur? Help! Ik wil slapen, maar het lukt niet!
Een woning vol herinneringen. Misschien dat ik er maar eens een boek over ga schrijven. Bij wijze van afscheid.
Reacties
Een reactie posten