Echt of nep?
Laatst was Laura bij mij. Haar oog viel op een schilderij dat ik in mijn woonkamer had hangen. Met spelden vastgeprikt aan het behang. Met haar vingers bewoog ze over de verf en ontdekte dat het écht geschilderd was. Geen fotokopie. Op zolder vond ze een fotolijst waar het schilderij precies inpaste. Ze zette de fotolijst op de eettafel. Het enige dat de fotolijst restte was een geschikt plekje aan de muur krijgen. Even later liep Laura weer langs de fotolijst en zei dat we nu niet meer konden zien dat het een echt schilderij was. Het had zo een fotokopie kunnen zijn. De fotolijst voelde immers aan de buitenkant hetzelfde aan, ongeacht of het echt of nep is wat eronder zat. Ik reageerde door te zeggen dat het niet zoveel uitmaakte, of anderen de verf wel of niet konden voelen. Wij wisten toch dat het om een echt schilderij ging?
De volgende morgen zat ik te ontbijten aan de eettafel. Mijn oog viel op de fotolijst met het schilderij. Ik bedacht me dat het eigenlijk best wel zonde was dat we niet meer konden voelen dat het om een echt schilderij ging. De fotolijst bood wat meer bescherming tegen vocht en vuil. Daardoor zou het schilderij misschien wat langer meegaan. Maar daar was een schilderij toch niet voor bedoeld. Je moet het kunnen bewonderen, met lichtinvallen vanuit allerlei hoeken. En je moet de verf kunnen aaraken, zodat je kunt voelen dat het schilderij écht is. Ineens dwaalden mijn gedachten richting het geestelijke. Want hoe zit het eigenlijk met mijn christelijke leven? Kunnen anderen aan mij zien dat ik écht ben en niet nep? Kunnen ze aan me zien dat ik God ken en belangrijker nog, God mij? Doet dat iets met me? Of zit mijn leven ook in een fotolijst en laat ik mij beschermen door mijn veilige christelijke wereld. Maar zo kunnen andere mensen niet aan mij merken dat God iets bijzonders heeft gedaan in mijn leven. Laat ik hen ook voelen en tasten, opdat zij verwonderd mogen raken over de grote Schilder en Auteur van ons leven. Hopelijk mag mijn leven daartoe bijdragen, dat nep en echt duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn.
De volgende morgen zat ik te ontbijten aan de eettafel. Mijn oog viel op de fotolijst met het schilderij. Ik bedacht me dat het eigenlijk best wel zonde was dat we niet meer konden voelen dat het om een echt schilderij ging. De fotolijst bood wat meer bescherming tegen vocht en vuil. Daardoor zou het schilderij misschien wat langer meegaan. Maar daar was een schilderij toch niet voor bedoeld. Je moet het kunnen bewonderen, met lichtinvallen vanuit allerlei hoeken. En je moet de verf kunnen aaraken, zodat je kunt voelen dat het schilderij écht is. Ineens dwaalden mijn gedachten richting het geestelijke. Want hoe zit het eigenlijk met mijn christelijke leven? Kunnen anderen aan mij zien dat ik écht ben en niet nep? Kunnen ze aan me zien dat ik God ken en belangrijker nog, God mij? Doet dat iets met me? Of zit mijn leven ook in een fotolijst en laat ik mij beschermen door mijn veilige christelijke wereld. Maar zo kunnen andere mensen niet aan mij merken dat God iets bijzonders heeft gedaan in mijn leven. Laat ik hen ook voelen en tasten, opdat zij verwonderd mogen raken over de grote Schilder en Auteur van ons leven. Hopelijk mag mijn leven daartoe bijdragen, dat nep en echt duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn.
Reacties
Een reactie posten