Busongeluk

Gisteren en vandaag was het nieuws er vol mee: het ongeluk met de Belgische bus in Zwitserland. Toen ik voor het eerst hierover hoorde op de radio, zat ik mij af te vragen waar het gebeurd kon zijn. Omdat ik zelf vaak in Zwitserland ben geweest en veel tunnels heb gepasseerd. Het bleek een tunnel te zijn waar ik vorig jaar juni nog een aantal keren doorheen ben gereden. Dan komt het nog dichterbij dan dat het al was.
De levens van 28 mensen, waaronder 22 kinderen, zijn plotseling beëindigd. Wat een leed voor de nabestaanden. En dat zijn er heel wat. Families, kerken, buurtgemeenschappen, scholen, noem maar op.

Eigenlijk is dit wat in Afrika regelmatig gebeurt. Kinderen die voortijdig komen te overlijden. Doorgaans aan aids of ondervoeding. Niet door een busongeluk. Maar toch. Wat maakt het toch dat zo'n busongeluk indringender is dan het leed van mensen in Afrika? Misschien wel omdat een ongeluk herkenbaarder is. Immers, wij hadden zelf ook in die bus kunnen zitten. Het leed als gevolg van honger en aids is een ver van ons bed show. Maar niet minder erg.

Rest ons om bescheiden door het leven te gaan. Met de wetenschap dat niets vanzelfsprekend is. En dat we ook helemaal nergens recht op hebben. Het kan zomaar afgelopen zijn. Laten we dankbaar zijn voor wat ons geschonken is en bewogen zijn met de mensen die het minder hebben. Enkel een gebed kan al veel wonderen doen.