Dat was nou mijn moeder
Het gebeurde op een kille, sombere donderdagmorgen in december, precies zeventien jaar geleden. Ik stond als aan de grond genageld en kon geen woord meer uitbrengen. Mijn collega’s van de zendingsorganisatie vroegen me wat er was. Ik wist niets anders dan stamelend uit te brengen: ‘Mijn moeder is dood.’ Even daarvoor zat ik nog in de kantine met een kop koffie en hoorde de telefoon gaan. De collega die naast mij zat liep naar het toestel bij de receptie en nam op. Daarna riep hij mij. Ik stond op, nieuwsgierig naar wie mij belde. ‘Het is je vader en hij klinkt nogal paniekerig.’ Ik hield de hoorn bij mijn gezicht en vroeg wat er was. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik mijn vader huilen. ‘Mama is dood! Kom snel. Kom!’ Niet wetend hoe ik moest reageren legde ik de hoorn terug op het toestel. Verbinding verbroken. Daar stond ik. Mijn collega’s in de kantine keken naar mij en hadden door dat er iets goed mi...
