Presteren hoefde niet zo nodig

Hoewel ik sporten leuk vind, ben ik nooit zo'n teamsporter geweest. 

Het begon al bij de gymles op de middelbare school. Twee personen mochten klasgenoten uitkiezen voor hun team. Ik zat meestal bij de laatste uitverkorenen. Het ontbrak mij aan techniek bij allerlei sporten zoals voetbal, basketbal en volleybal. Ik weet nog dat ik gewoon over de bal heen bewoog in plaats van deze te raken. En als ik de bal met een beetje geluk toch raakte dan ging deze in een niet door mij gekozen richting. Bij volleybal 'ving' ik de bal op, maar in plaats van deze naar een medeteamgenoot te spelen schoot ik deze recht de lucht in. Of de bal viel tussen mij en een teamgenoot in. Mijn opslag was dan wel weer een dingetje. Geen idee hoe ik het deed, maar ik kon de bal vlak over het net slaan. De tegenstander wist niet zo goed wat hij of zij met de bal moest. Daar kon ik mee scoren en soms zo vaak dat ik deze op een bepaald moment 'uit sportiviteit' in het net sloeg. 

De ervaring op de middelbare school maakte dat ik nooit een fan ben geworden van teamsporten. Soms deed ik nog wel mee met volleybaltoernooien. Een uitblinker was ik niet en vaak was ik zelfs de zwakke schakel waardoor het team de winst aan de neus voorbij zag gaan. Ik kon niet goed tegen fanatiekelingen. Het legde me enorme druk op. Ik kon al dagen voor een toernooi met buikpijn rondlopen omdat ik tegen de prestatiedruk opzag. Zo ook bij een door mijn oud-werkgever georganiseerd volleybaltoernooi. Ik vond dat ik niet kon achterblijven, dus moest mij wel opgeven. Op een vrijdagavond zou het plaatsvinden. Dus op maandag had ik al buikpijn. En toen was het vrijdagavond. Man, wat heb ik geheel tegen de verwachtingen in een geweldige tijd gehad. Ik was namelijk niet ingedeeld in een fanatiek team, maar een team waar meedoen belangrijker was dan winnen. Regelmatig werden er ballen gemist of de verkeerde kant op geschoten. Maar zodra er wel rake ballen werden geslagen dan ging dit gepaard met een luid gejuich! Zo juichten we ons haast naar de overwinning. Niemand kreeg er van langs of had het gevoel tekort te schieten. 

Terugkijkend snap ik waarom ik mij beter thuis voel op een plek waar presteren niet zo nodig hoeft. Waar je inspanning en goede moed breed gewaardeerd wordt. Voor mij geldt dat niet alleen bij het sporten, maar ook bij andere facetten in het leven. Mijn vrouw en ik proberen dat onze kinderen ook mee te geven: inspanning is belangrijker dan resultaat. Tuurlijk, je hoopt op resultaat. Maar als het niet lukt, probeer je het gewoon nog een keer. 

Valt of staat resultaat ook niet met de juiste uitleg en geduld? Ik had nooit geleerd hoe je laminaat moest leggen. Mijn vader had nooit zoveel geduld met mij om dingen te leren. Hij vond me niet technisch en dikwijls onhandig. Maar laminaat leggen is me gelukt, doordat mijn zwager het voordeed en later ging ik met hem 'meedoen'. Later ben ik in de delen van het huis waar nog geen laminaat lag zelf aan de slag gegaan.  Zo bleek ik toch meer te kunnen dan ik zelf dacht. 

Ik gedij beter op een plek waar ik mezelf mag zijn. 

Foto: Unsplash