Oog voor het hier en nu

Mijn mobiele telefoon is een grote bron van afleiding. Het gebeurt wel, bijvoorbeeld als mijn vrouw naar haar werk gaat en ik haar eigenlijk wil uitzwaaien, dat ik ben afgeleid door mijn telefoon. Omdat ik bezig was om iets op te zoeken. Een deel mijn aandacht wil naar mijn vrouw gaan, maar een deel blijft ook bij de telefoon hangen. Het gevolg is gedeelde aandacht. Geen echte aandacht.

Hetzelfde gebeurt wel eens met de kinderen. Als ik bezig ben op mijn telefoon, komen ze op me af rennen: 'Papa, papa!'. Ik reageer met: 'ja, zeg het eens?' Die vraag kon ik stellen, met een heel klein beetje aandacht. 'Papa, ik heb iets voor jou gemaakt!' Hm..dat vraagt om wat meer aandacht. Het gros van de aandacht wil bij de telefoon blijven, toch wil er ook aandacht naar de kinderen gaan. Het gevolg is gedeelde aandacht. Geen echte aandacht.

Soms heb ik de telefoon nodig om even snel nog een betaling te doen. Met de bankieren app van de bank gaat dat zoveel sneller dan met de computer, omdat ik dan de betaling kan afronden met slechts mijn pincode. Terwijl ik, als ik hetzelfde probeer te doen met de computer, zo'n calculator nodig heb. Dubbel zoveel werk. Gemak dient de mens. Waar de telefoon ook zo handig voor is, is de televisie op afstand bedienen. Met een paar bewegingen heb ik het favoriete programma van de kinderen, Peppa Big, aangezet. In de linkerbovenhoek van mijn telefoon zie ik echter ook nog een binnen gekomen mailtje. En een app-je.

Mijn telefoon ligt nu al een tijdje boven. Op mijn werkkamer. Een paar keer per dag kijk ik erop. Zodat ik niet langer hoor: 'Kijk naar mij! Ik heb vast iets heel interessants voor je!' Telefoontjes neem ik dus niet gelijk op. Mijn verlangen is om meer echte aandacht te hebben. Oog te hebben voor het hier en nu. Mijn directe omgeving. De kinderen, mijn vrouw. Of mensen die ik op straat tegen kom. De wereld draait toch wel door, of ik nu wel of niet weet wat er allemaal gebeurt. Weg met de gedeelde aandacht. Op naar de volle aandacht!