Herinneringen op Kerstavond
Vanavond liep ik een stukje door mijn woonplaats. Aangezien mijn vrouw en ik zin hadden in chocolademelk, en we dit vergeten waren te kopen, wilde ik even kijken of de grootste kruidenier van Nederland toevallig nog open was. Tegen beter weten in, want de betreffende supermarkt zou op Kerstavond toch zeker wel dicht zijn. Alles leek donker van buiten, dus ik vervolgde mijn weg terug naar huis.
Ik liep langs mijn ouderlijk huis. Ik wierp een blik naar binnen, maar alles was donker. Ooit woonde ik daar. En vierden we samen met het gezin Kerstavond. Best wel apart dat er geen bekende meer woont. Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden en mijn vader woont sinds een jaar of vier op een ander adres. Ik liep verder. Ik kwam langs het huis van kennissen van mijn ouders. Even dacht ik eraan om aan te bellen. En herinneren op te halen. Het echtpaar dat in dit huis woont, hebben mijn ouders goed gekend. Met hen zou ik zeker herinneringen kunnen ophalen over mijn moeder. En over de dingen die we samen hebben gedaan.
Ineens moest ik denken aan een echtpaar waar ik drie weken geleden op bezoek was. Dit echtpaar had al 71 gelukkige huwelijksjaren achter de rug. De man was 95 jaar en de vrouw 92. Ze vertelden dat ze mensen van hun eigen generatie missen. Ik probeerde me voor te stellen hoe dit was: geen familie en bekenden van je eigen leeftijd meer om je heen. Dit echtpaar was de ouders en grootouders van een grote familie. Daar waren ze heel blij mee. En toch...ze misten de mensen van hun eigen generatie. Ik vroeg me af óf ik me dat wel kon voorstellen.
Vanavond moest ik daar aan denken en kon het me ineens voorstellen. Want stel dat het echtpaar, waar ik deze Kerstavond had kunnen aanbellen en herinneringen kon ophalen, er niet meer zou zijn. En daarnaast zoveel anderen die mijn moeder nog hebben gekend. En vervolgens de mensen die mijn broer en mijn zussen nog hebben gekend. Zo gaat het steeds verder. Als generatiegenoten uit de kerk, (voormalig-) collega's, en wat voor bekenden van je leeftijd dan ook, er niet meer zijn. En ook de mensen die hun nog hebben gekend er niet meer zijn. Knap lastig om herinneringen op te halen dan.
Het is Kerstavond. Een goed moment om herinneringen op te halen. Ruim tweeduizend jaar was er die geboorte in Bethlehem. In een stal. De mensen die bij deze geboorte aanwezig waren zijn er niet meer. Hun verhalen kunnen niet meer worden gehoord. Toch hebben we een boek waarin de verhalen staan. Verhalen komen weer tot leven. Degene die toen geboren is, is zelf nog levend. Wat een mooie verbindende factor tussen verschillende generaties. Generaties die komen en generaties die weer gaan. Een fijne Kerst toegewenst!
Ik liep langs mijn ouderlijk huis. Ik wierp een blik naar binnen, maar alles was donker. Ooit woonde ik daar. En vierden we samen met het gezin Kerstavond. Best wel apart dat er geen bekende meer woont. Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden en mijn vader woont sinds een jaar of vier op een ander adres. Ik liep verder. Ik kwam langs het huis van kennissen van mijn ouders. Even dacht ik eraan om aan te bellen. En herinneren op te halen. Het echtpaar dat in dit huis woont, hebben mijn ouders goed gekend. Met hen zou ik zeker herinneringen kunnen ophalen over mijn moeder. En over de dingen die we samen hebben gedaan.
Ineens moest ik denken aan een echtpaar waar ik drie weken geleden op bezoek was. Dit echtpaar had al 71 gelukkige huwelijksjaren achter de rug. De man was 95 jaar en de vrouw 92. Ze vertelden dat ze mensen van hun eigen generatie missen. Ik probeerde me voor te stellen hoe dit was: geen familie en bekenden van je eigen leeftijd meer om je heen. Dit echtpaar was de ouders en grootouders van een grote familie. Daar waren ze heel blij mee. En toch...ze misten de mensen van hun eigen generatie. Ik vroeg me af óf ik me dat wel kon voorstellen.
Vanavond moest ik daar aan denken en kon het me ineens voorstellen. Want stel dat het echtpaar, waar ik deze Kerstavond had kunnen aanbellen en herinneringen kon ophalen, er niet meer zou zijn. En daarnaast zoveel anderen die mijn moeder nog hebben gekend. En vervolgens de mensen die mijn broer en mijn zussen nog hebben gekend. Zo gaat het steeds verder. Als generatiegenoten uit de kerk, (voormalig-) collega's, en wat voor bekenden van je leeftijd dan ook, er niet meer zijn. En ook de mensen die hun nog hebben gekend er niet meer zijn. Knap lastig om herinneringen op te halen dan.
Het is Kerstavond. Een goed moment om herinneringen op te halen. Ruim tweeduizend jaar was er die geboorte in Bethlehem. In een stal. De mensen die bij deze geboorte aanwezig waren zijn er niet meer. Hun verhalen kunnen niet meer worden gehoord. Toch hebben we een boek waarin de verhalen staan. Verhalen komen weer tot leven. Degene die toen geboren is, is zelf nog levend. Wat een mooie verbindende factor tussen verschillende generaties. Generaties die komen en generaties die weer gaan. Een fijne Kerst toegewenst!
Reacties
Een reactie posten