Onbegonnen werk?

De roep om strengere maatregelen klinkt momenteel steeds luider aangezien het aantal corona besmettingen in rap tempo oploopt. Wat stopt dit venijnige onzichtbare virus dat de wereld nu al ruim een half jaar in de greep houdt? Voetbalsupporters worden opgeroepen om tijdens wedstrijden niet te juichen of te schreeuwen. Voor onze Minister-president iets dat mogelijk moet zijn, voor de ander lijkt het onbegonnen werk omdat voetbal nu eenmaal een emotionele sport is.

De anderhalve meter regel is ook steeds moeilijker te hanteren. Als iedereen zich nu zou houden aan deze regel, naast het thuisblijven bij ziekte en het laten testen bij klachten, kunnen we het corona virus onder controle krijgen. Zegt men.  Het is knap lastig, want de mens is relationeel ingesteld. We zijn gemaakt om relaties aan te gaan. God zei al, toen er nog maar één mens was (Adam), dat het niet goed was dat de mens alleen was. Daarom schiep God Eva. Relaties zijn een zegen en vragen aandacht (op anderhalve meter afstand of digitaal). Maar relaties vragen ook om nabijheid en lichamelijke aanraking.

Het is maar lastig allemaal. Pijnlijk duidelijk is geworden dat het leven niet maakbaar is. Hoewel van allerlei kanten wordt geprobeerd de omstandigheden controleerbaar te houden. Ik moet denken aan een spreuk: God, grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can and wisdom to know the difference. Er zijn dingen die we niet kunnen veranderen. Maar we mogen ons wel richten op de dingen waar we invloed op hebben. Vanuit het vertrouwen dat God voor ons zorgt en het beste met ons voor heeft.

Het blijft een dilemma op welke manier we onze relaties vorm geven in deze tijd van corona. Veel ouderen hebben hun geliefden (familieleden en soms zelfs hun partners) moeten missen toen ze geen bezoek mochten ontvangen. Uit angst voor besmetting. Ik ben bang dat we deze kant opnieuw opgaan. Afstand in plaats van nabijheid. Digitaal zwaaien tegenover een omhelzing.
De predikant uit mijn gemeente vertelde tijdens één van zijn preekbeurten een verhaal over een jongen die een paar eeuwen geleden leefde. Hij was ernstig ziek was en moest volledig in afzondering blijven. Zijn moeder mocht niet bij hem komen. De jongen vroeg aan de verzorgers waarom hij nooit meer een knuffel van zijn moeder kreeg. Deze woorden werden opgepikt door zijn moeder die op afstand meeluisterde. Haar hart brak en zij liep naar haar zoon toe en gaf hem een dikke knuffel. Een dag later overleed zij doordat ze besmet was geraakt vanwege het contact met haar zoon. Hartverscheurend!

Zijn de corona maatregelen onbegonnen werk? Verstandelijk gezien zullen de meeste mensen ontkennend antwoorden. Het moet mogelijk zijn. Met z’n allen de schouders eronder zetten. Maar plots is daar dat gebroken moederhart. Ineens begrijp je dat het leven om zoveel meer draait dan maakbaarheid en controle. Liefde, dat is waar het om gaat.

‘Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde’. (1 Corinthiërs 13: 13)